Ik ontmoette Josje toen ik 18 jaar was. Ik was net begonnen op een administratiekantoor. 1 van mijn eerste cliënten. Zij was al een jaar of 60. Heel oud, vond ik toen al. Maar wel een potige dame. Die wist wat ze wilde. Een pianolerares. En echt naast me kwam zitten om te kijken wat ik aan het doen was. Ze was 35 jaar geleden al in de afbouwende fase van haar bedrijf. Dus zoveel was het allemaal niet. Maar in het begin werd ik er wel bloednerveus van. Want ze rekende zelfs alles na. Elke cent moest destijds verantwoord worden. Ik vond het een lastige tante. Wel eerlijk, rechtdoorzee maar lastig.
Zoals dat zo vaak gaat met relaties die moeizaam beginnen. We kregen een heel goede band. De 2 uurtjes met Josje waren niet altijd heel makkelijk maar toch ook wel weer gezellig en ik keek er altijd naar uit. We werden beiden ouder en als ik van kantoor wisselde verhuisde Josje trouw met me mee. Ik zorgde dat de koffie klaar stond, zij nam altijd 2 chipolatagebakjes van bakkerij Wammes mee. Zij genoot van die 2 uurtjes.
Op een gegeven moment moest alles digitaal. Maar Josje stond erop dat we alles toch handmatig invulden en alles met de rekenmachine narekenden. Want Josje moest niets van computers hebben. Ze vroeg zelf jaarlijks een papieren aangifte op. Tja.. Josje...
De laatste jaren kwam ik bij haar thuis. Ruim 90, reizen ging niet meer zo goed. Maar alles narekenen met de rekenmachine en handmatig alles invullen op een papier formulier hield ze altijd vast. Ronald zei ze dan: anders begrijp ik het zelf niet meer.
25 maart zou ik weer langsgaan. Ik keek er al naar uit. Dan zou ze weer klaar zitten met een ouderwets boekje van de belastingdienst die ze nog altijd zelf opvroeg (ik denk dat er misschien nog 100 van gemaakt worden) en met 2 gebakjes.
Vanmorgen belde haar dochter
Josje wordt nu 24 maart begraven.
Ik ga haar missen. 97 jaar is ze geworden.
Mocht je meer verhalen zoals deze willen lezen? Bekijk dan de LinkedIn pagina van Ronald Harreveld of bestel zijn boek Belevenissen van een boekhouder.